Wij zijn tweeling!

Mijn dochter Noor en haar vriendinnetje Yennity ontmoetten elkaar toen ze 1,5 jaar oud waren. De allereerste dag dat ze elkaar op het kinderdagverblijf zagen vlogen ze elkaar in de armen en vielen ze om. Vanaf dat moment waren ze beste vriendinnen en nog altijd (inmiddels zijn ze beiden 12 jaar) is dat hun kenmerkende manier van knuffelen.

Vanaf dat ze konden praten vertelden ze aan iedereen die het wilde horen ‘wij zijn tweeling’.

Meestal leidde dat tot een glimlach bij de volwassene die het hoorde, want een tweeling? Die twee? Dat kon toch niet? En toch waren Noor en Yennity er heilig van overtuigd: ze waren beiden meisje, hielden allebei van jurkjes en speelden allebei graag met poppen. In hun beleving meer dan genoeg reden om aan te nemen dat ze tweeling waren. Ik vond het prachtig.

En het leerde mij de typisch kinderlijke manier van kijken naar de omgeving. Natuurlijk zagen Noor en Yennity wel dat ze er anders uitzagen. Die verschillen konden ze prima benoemen.

Maar zij keken verder dan dat. Verder dan huidskleur, haarkleur en kleur van de ogen. Zij keken naar de persoon daarachter. Waar wij, volwassenen bleven hangen op uiterlijkheden, keken die meiden naar het innerlijk. Vanaf dat moment heb ik mij voorgenomen dat ook altijd te blijven doen. Niet dat ik uiterlijkheden wil negeren, helemaal niet.

Maar mensen zijn meer dan alleen hun uiterlijke kenmerken. Meer dan huidskleur, culturele afkomst, geloof of geaardheid. Die verscheidenheid is prachtig, ik kan intens genieten van die diversiteit. Maar juist die diversiteit maakt ook dat we allemaal mens zijn. En dus, àchter al die uiterlijkheden, hetzelfde.

Dankjewel lieve meiden dat jullie mij dat hebben geleerd! Heb jij ook zo’n verhaal? Vertel het me! Wat leerde jij van je kind? Of met wie voelde jouw kind zich tweeling?

[layerslider id=”24″]